بـــــــی وفـــــا

اگه خوشتون اومده نظر فراموش نشه ها !!!

 برای ماندن و گفتن ، خودم بهانه ی خویشم

امیدوارم خوشتون بیاد از این شعر.... خودم که خیلی دوسش دارم...

دیگران را هم غم هست به دل،

 يادت بخير

نمي دانم چرا در قلب من پاييز طولاني است...

به آساني ميشه در دفترچه تلفن کسي جايي پيدا کرد

و در آخر:
به راحتي ميشه اين متن را خوند
ولي به سختي ميشه به آن عمل کرد....

فردریک نیچه :  بلند پروازی من آنست که در ده جمله چیزی را بگویم که کسی دیگر در یک کتاب می گوید!!

فردریک نیچه :  کسانی که در خود احساس حقارت می کنند به دیگران رحم می کنند اما به دلیل غرورشان دم نمی زنند! یعنی درد می کشند و می خواهند با دیگران هم دردی کنند.کسانی که با دیگران همدردی می کنند به دلیل دردمند بودن خودشان است...

ناپلئون بناپارت : عشق گوهری است گرانبها ، اگر با عفت توام باشد

کارلایل: هرگاه بتوانیم از نیروی تخیل به همان اندازه استفاده کنیم که از نیروی بصری استفاده می کنیم هر کاری انجام پذیر است .

حکیم اردبزرگ: پیوند از پس تنهایی رخ می دهد ، ارزش می یابد و توان آدمی را چندین برابر می کند ، پس باید هر پیوند پاکی را شاد باش گفت .

بر بی گناهی چشمانم!

دلم زندگی میخواد

چراغارو خاموش کن هوا هوای درده
دوست ندارم ببینی چشمی که گریه کرده
چراغارو خاموش کن سرگرم گریه باشم
می خوام بروم نیارم باید ازت جداشم
فکر نبودنه تو دنیامو می سوزونه
چراغارو خاموش کن چشم و چراغه خونه
یه خورده ارومم کن نشون نده که سردی
حالا وقته دروغه بگو که بر میگردی بگو که بر میگردی
از شرم اشکایه من رفتی چرا یه گوشه
ازم خجالت نکش چراغا که خاموشه
اگه دلت هنوزم باهام یکم رفیقه
یه خورده دیرتر برو فقط یه چند دقیقه
فکر نبودنه تو دنیامو می سوزونه
چراغارو خاموش کن چشم و چراغه خونه
یه خورده ارومم کن نشون نده که سردی
حالا وقته دروغه بگو که بر میگردی بگو که بر میگردی

صداي چک چک اشکهايت را از پشت ديوار زمان مي شنوم و مي شنوم که چه معصومانه در کنج سکوت شب ‌، براي ستاره ها ساز دلتنگي مي زني و من مي شنوم مي شنوم هياهوي زمانه را که تو را از پريدن و پرکشيدن باز مي دارد آه ، اي شکوه بي پايان اي طنين شور انگير من مي شنوم به آسمان بگو که من مي شکنم ! هر آنچه تو را شکسته و مي شنوم هر آنچه در سکوت تو نهفته...

شب رفتنت عزیزم,هرگز از یادم نمیره
واسه هرکسی که میگم قصه شو , آتیش میگیره

دل من یه دریا خون بود ,چشم تو یه دنیا تردید
آخرین لحظه نگاهت غصه داشت باز ولی خندید

شب رفتنت یه ماهی توی خشکی رفت و جون داد
زلزله خیلی دلارو اون شب از غصه تکون داد

غما اون شب شیشه های خونه رو زدن شکستن
پا به پام عکسای نازت اومدن تا صبح نشستن

تو چرا از اینجا رفتی تو که مثل قصه هایی
گلم از چه چیزی باشه نه بدی نه بی وفایی

شب رفتنت نوشتی شدی قربونی تقدیر
نقره ی اشکای من شد دور گردنت یه زنجیر

شب تلخ رفتن تو گلدونامون اشکی بودن
قحطی سفیدی ها بود همه انگار مشکی بودن

شب رفتنت که رفتی گفتی دیگه چاره ای نیست
دیدم اون بالا ها انگار عکس هیچ ستاره ای نیست

شب رفتن تو یاسا دلمو دلداری دادن
اونا عاشقن ولیکن تنها نیستن که زیادن

بارون اون شب دستشو از سر چشمام بر نمی داشت
من تا میخواستم ببارم هرکسی میدید نمیذاشت

شب رفتن تو رفتم سراغ تنها نوارت
اون که واسه م همه چی بود , آره تنها یادگارت

سرنوشت ما یه میدون , زندگی اما یه بازی
پیش اسم ما نوشتن حقته باید ببازی

شب رفتن تو خوندن واسه من همه لالایی
یکی میگفت که غریبی یکی میگفت بی وفایی

شب رفتن تو ابرا واسه گریه کم آوردن
آشنا ها برای زخم وا شده م مرهم آوردن

شب رفتن تو تسبیح از دست گلدونا افتاد
قلب آرزوهام انگار واسه ی همیشه وایساد

شب رفتن تو غربت, جای اونجا , اینجا پیچید
دل تو بدون منظور رفت و خوشبختیمو دزدید

شب رفتن تو دیدم یکی از قناری ها مرد
فرداش اما دست قسمت اون یکی هم با خودش برد

شب رفتن تو چشمات راست راستی چه برقی داشتن
این همه آدم چرا من , پس با من چه فرقی داشتن

شب رفتنت پاشیدم همه اشکامو تو کوچه
قولتو آروم گذاشتم پیش قرآن لب طاقچه

شب رفتنت دلم رفت پیش چشمایی که خیسن
پیش شاعرا که دائم از مسافر می نویسن

شب رفتن تو دیدم تا که غم نیاد سراغت
هیچ زمون روشن نمیشه واسه ی کسی چراغت

شب رفتن تو دیدم خیلیه غمهای شاعر
روی شیشه مون نوشتم می مونم به پات مسافر

برو تا همه بدونن , سفرم اینقدا بد نیست
واسه گفتن از تو اما هیچکی شاعری بلد نیست

شاید هم هجرت
نمی دانم
ز این بی دلی ها خسته شدما
دستانم رابه دستان هیچ کس می سپارم و درد دل می کنم با درختان
دیوانگی هم عالمی دارد....!

 تو کیستی؟
.....

.....

هان؟

یادم آمد...

...

تو همانی که روزی با پاهایت آمدی

و نماندی و رفتی!!!

و من...

من همانم

که روزی با دلم آمدم و ماندم و ماندم!!

از آدما  از سرنوشت  از بیکسی از دنیا....

از این بخت شوم

همش دلم میخواد فریاد بزنم وخودمو از این درد خلاص کنم

اما بازم جلوی خودمو میگیرم چون کاری ازم برنمیاد!

حتی دیگران هم نمیتونن کمکم کنن...

آخه همین دیگران بودن که باعث شدن این دلم بگیره!

آخه چطوری میتونم از همون آدما بخوام که حالا آرومش کنن!؟

آخه چطوری؟؟؟

حالا فقط تنها امیدم خداست

فقط اونه که درد دلم رو میدونه...

کاش یه نظری به حالم بکنه و

منو از این نابودی نجاتم بده

ای کاش!!!

به تو نگاه میکنم

به چشمان زیبایت

به پاکی برق چشمانت

اما دیگر خود را درآن نمیبینم!

دیگر درچشمان تو نشانی ازمن نیست

احساس میکنم گم شدم

احساس پوچی و نابودی میکنم

دلم میخواهد به تو بگویم که چقدر دوستت دارم اما

هربار که که به چشمانت نگاه میکنم حرفم را فراموش میکنم

انگار که چشمانت جادویم میکند ومن توان رهایی

ازآن جادو را ندارم.

نا امیدم ..... افسرده ام

چرا دیگر نشانی ازمن درتو نیست؟؟!!

چقدر زود برق چشمانت مرا گم کرده!

چقدر زود تو بیخیال من شدی!

آه ؛ دلم هوای گریه دارد

و گلویم را بغض بی کسی فراگرفته

اما دیگر توان شکوه و گلایه را هم ندارم....

چون میدانم با آشکارکردن این گلایه ها

همین تماشای چشمانت را هم از من میگیری!!

پس سکوت میکنم